Ekran bağımlılığı, günümüz çocuklarında yaygın bir problem haline geldi. Özellikle pandemi dönemiyle beraber, çocukların uzun zamandır okula gitmemeleri, dersleri çevrim içi ortamda takip etmeleri ve ebeveynlerin de evden çalışıyor olmaları ekran bağımlılığını daha da arttırdı.
Klinik deneyimlerime dayanarak, son üç ayda ekran bağımlılığı nedeniyle danışmanlık talep eden ebeveynlerin pandemiden önceki döneme göre en az %50 oranda artığını söyleyebilirim. Ekran bağımlılığı çocuğa zararlarının yanı sıra, aile ilişkilerini de olumsuz olarak etkiliyor.
“Yıllar içerisinde okullar tamamen online olacak, ekranı zararsız hale getirmeliyiz” gibi argümanlar bu konuda yetersiz kalıyor. Unutulmamalıdır ki, okul yalnızca akademik bilgi alınan bir alan değil, sosyal ve kişisel gelişim açısından da her birimize birçok beceri de sağlıyor. Bu nedenle, çevrim içi eğitimin bazı avantajları olsa da yüz yüze eğitimin yerini tutması mümkün değil. Dolayısıyla derslerin çevrim içi oluşu, uzun vadede sosyal ilişkileri ve problem çözme becerilerini olumsuz etkiliyor.
Çocuklar yaşlarına uygun saat aralıklarında, ailenin gözetiminde ekranla vakit geçirebilirler ancak bu durum bağımlılığa dönüştüğünde çocuk ve aile açısından büyük riskler oluşur.
Bu konuda şu soruların üzerine düşünmeliyiz; Ekran karşısında geçirilen sürenin mi, izlenen görüntünün niteliği önemli? Çocuğa “ekran hakkını” ödül-ceza yöntemiyle vermek nasıl fikir? Ebeveynlerde de ekran bağımlılığı çok yaygınken, çocukların bundan azade kalması mümkün mü? Çocuklara çok erken yaşta hazzı ertelemeyi nasıl öğretmeliyiz?
